Żółte kwiaty można podziwiać właściwie od końca lipca do listopada. Łodyga osiąga nawet do 3,0 m wysokości. Teoretycznie jest rośliną jednoroczną, jednak prezentuje bardzo silne zdolności regeneracyjne i rozmnaża się skutecznie przez pędy wypuszczane przez podziemne bulwy. W ten sposób raz zasadzony słonecznik bulwiasty może odrastać przez kolejnych kilkanaście lat. Dlatego tez niektórzy określają go jako gatunek inwazyjny i trudny do wyplenienia. Potocznie zwany topinamburem. Nazwa ta pochodzi od plemienia Indian Topinamboore, którzy pierwotnie te roślinę uprawiali.

Oprócz wspomnianej wyżej funkcji ozdobnej jest też rośliną pastewną i jadalną o właściwościach leczniczych. Bulwy topinamburu obniżają poziom cukru we krwi, więc maja zastosowanie w diecie diabetyków. Możemy je spożywać po ugotowaniu lub usmażeniu, ale również na surowo. Topinamburowe wykopki odbywają się w listopadzie po zżółknięciu liści.

Słonecznik bulwiasty nie ma wysokich wymagań co do gleb na których rośnie. Dzięki temu jego uprawa możliwa jest na ubogich siedliskach wśród lasów czyli na tzw. „poletkach łowieckich". Poletka takie są jedną z form dokarmiania zwierzyny. Umiejscowione w środku lub na obrzeżach kompleksów leśnych, tak aby zatrzymać zwierzynę z dala od upraw rolniczych. Topinambur jest jednym z przysmaków dzików.

Z części nadziemnej (łodyga i liście) produkowana jest wartościowa pasza w postaci np. kiszonki. Jako, że słonecznik bulwiasty jest dalekim kuzynem ziemniaka jego bulwy stanowią również surowiec do produkcji alkoholu. Z drugim kuzynem czyli słonecznikiem łączy go głównie kolor i kształt kwiatów, a nasiona są niestety niejadalne.