Rózga wielkanocna zachowuje wciąż jeszcze swoje szczególne znaczenie. Dziecku, dziecku które idzie śmigusowa, bierze się z reki, przez ręcznik, pierwszą lepszą rózgę, którą przechowuje się, a potem wygania się nią bydło, gdy po raz pierwszy ma iść na pastwisko.

W Wielkanocny Poniedziałek, a nawet i w Niedzielę Wielkanocną dziewczęta i chłopcy oblewają się nawzajem wodą, co tak samo jak śmigus świadczy o pewnego rodzaju sympatii do osoby oblewanej.

Gospodarz domu skrapia wodą rodzinę, a nawet bydło w oborze (w niedzielę, czy poniedziałek?). Powiadają, że kogo się pokropi, ten staje się pracowity.

Na święta wielkanocne gospodarz domu musi pokropić wielkanocną wodą swoje bydło, czeladź i resztę domowników; co sprowadza błogosławieństwo. Poza tym wody wielkanocnej używa się w najrozmaitszych celach jako zbawiennego środka."

Źródło: Max P. Toppen, Wierzenia mazurskie, Druk Józefa Jeżyńskiego, Warszawa 1894.