Owa widowiskowość polega na tym, że skóra samców żab moczarowych na co dzień pokryta różnymi odcieniami koloru brązowego oraz przyozdobiona licznymi ciemnymi plamami zmienia kolor na intensywnie niebieski. Wśród płazów taka metamorfoza czyni ten gatunek żab wyjątkowym. Wszystko po to, aby przez kilka tylko dni przypodobać się swoim potencjalnym partnerkom.

Na miejsce godów żaby moczarowe wybierają brzegi płytkich, porośniętych trzciną zbiorników wodnych. Woda w tych zbiornikach ze względu na właściwości fizjologiczne żab moczarowych (półprzepuszczalna skóra) musi być bardzo czysta i pojawienie się w niej żab moczarowych jest doskonałym wskaźnikiem czystości wody i otaczającego środowiska. Warto przypomnieć, iż ze względu na zanieczyszczenie środowiska, Rana arvalis jest jednym z najbardziej zagrożonych wyginięciem gatunkiem i w celu jej ochrony została objęta ścisłą ochroną gatunkową.

Podczas godów samce żab moczarowych przybywają do zbiorników wodnych jako pierwsze i zbierają się w liczne grupy, które wabią samice wydawanymi przez siebie dźwiękami, nie kojarzącymi się nam ludziom z żabami. Słuchając koncertu samców żab moczarowych odnosimy wrażenie, że woda „bulgocze" jakby się gotowała. Podczas przywoływania samic, samce żab moczarowych są niezwykle czujne z obawy przed drapieżnikami. Wystarczy więc trzask pękającej gałązki lub trzciny i żaby znikają pod wodą. Ze względów bezpieczeństwa żaby moczarowe unikają zbiorników zarybionych oraz pozbawionych trzciny.

Efektem żabich godów jest złożenie przez samicę od 700 do 3000 jaj zgrupowanych w skrzeki. Przeobrażone z kijanek młode żabki pojawią się w połowie czerwca. Dojrzałość płciową osiągną dopiero po upływie trzech lat.

Chrońmy żaby!